Er was eens een meisje dat alles las wat los en vast zat.

Dat was niet erg toen ze nog klein was, niemand had er last van dat ze alle Nijntjeboeken uit haar hoofd kon declameren.

Anders werd het in haar puberteit toen ze naast Multatuli en Adriaan Roland Holst ook de ganse Bouquetreeks, de JoopterHeulserie, de WitteRavenreeks en alle boeken van Lenie Saris verslond.

Door dit leesdieet liep ze een ernstige aandoening op: het prinsophetwittepaardvirus.

Lijders daaraan zijn er van overtuigd dat hun partner gelijk dient te zijn aan de prins op het witte paard zoals die in de klassieke sprookjes en meisjesboeken voor het voetlicht treedt.

Zo’n prins is oogverblindend stoer en mannelijk, hij is lang, gespierd en  breedgeschouderd, heeft een dikke donkere haardos en bloedmooie bedroomeyes.

Hij ziet andere vrouwen niet staan want hij adoreert haar en staat altijd klaar voor haar.

Al haar wensen vervult hij nog voor ze die heeft geuit en ze kan eindeloos met hem praten over gevoelens.

Kortom, een levensgevaarlijk virus met een enorme impact op het dagelijks leven.

 

Toch had het meisje geluk: ze ontmoette haar prins en trouwde met hem.

Precies zoals ze verwachtte, adoreerde hij haar, ook had hij brede schouders en prachtige ogen.

De rest kwam vast ook nog wel, dacht ze optimistisch.

Helaas ontdekte ze gaandeweg dat hij geen schimmel bereed maar voetschimmel had, snurkte, rookte, zijn kleren liet liggen waar hij ze uittrok, altijd zijn sleutels kwijt was en overal te laat kwam.

En met het vervullen van al haar wensen wilde het ook niet erg lukken.

Steeds vaker zat ze, net als vroeger haar moeder, in een hoekje verongelijkt te mokken.

Tot hij op een goede dag zei dat ze haar hersens meer moest gebruiken, en ze hield toch zo van schrijven? Dat moest ze maar eens laten zien!

 

Al bij de eerste opleiding die ze volgde, kreeg hij gelijk.

Met volle teugen genoot ze van de nieuwe wereld die voor haar open ging.

Ze leerde over sociologie, ontwikkelingspsychologie, hulpverleningsmethodieken, familiepatronen, groepsdynamiek, man/vrouwverhoudingen, communicatieprocessen en sociale interacties.

Zo als vroeger de meisjesboeken, verslond ze nu al deze kennis.

 

Tot ze op een ochtend in de spiegel keek en zich kapot schrok.

Was zij dat, dat verongelijkte mens dat op hem mopperde en onmogelijke eisen stelde? En daar zat hij al jaren mee opgescheept?

Met het schaamrood op haar kaken vroeg ze hem waarom hij bleef bij een prinses op de erwt, wat heet, op een blik erwten.

Hij haalde zijn schouders op: ‘ik hou gewoon van je.’

Ineens zag ze weer  hoe lief hij was en dat hij vreselijk zijn best deed voor haar.

Op zijn manier en die manier paste nou eenmaal voor geen meter in het prinsopwitpaard-format.

Harde actie was vereist.

Kordaat mepte ze de prinses op de erwt en de prins op het witte paard knock-out en stopte de restanten in twee grote vuilniszakken, plakte er een label op: ‘waarschuwing: ongeschikt voor hergebruik!’ en dumpte ze op de stort.

 

Nou denk je misschien dat hiermee alles was opgelost?

Nee hoor, zij mokte nog wel eens en hij bleef snurken en te laat komen.

Maar ze leerden praten over die dingen, en nog belangrijker: ze leerden er om te lachen.

Dat viel in het begin nog niet mee want dat hadden ze allebei nooit geleerd.

Maar ze zetten door.

 

Dus toen leefden ze nog lang en gelukkig?

Nee, helaas, dat gebeurt alleen in echte sprookjes.

Maar ze waren een lange tijd best wel vaak erg gelukkig met elkaar.

 

PS

Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval!

 

 

 

15-9-2017