Ik wacht bij de halte, bepakt en bezakt, klaar voor de terugreis. Een oude dame achter een rollator nadert. ‘Mag ik even bij u zitten, ik rust hier altijd even uit voor ik de duinen in ga.’ Ik knik. Ze gaat zitten. Een meeuw landt op haar schouder. Vriendelijk vraagt ze: ‘Heeft u het gezien gisteravond?’ Ze vertelt dat het ruimteschip dat hier vaak overkomt, gisteravond landde. Een lichtwezen stapte uit en verdween in de duinen. Ik heb niets gezien. ‘Wat jammer, mevrouw, hij was zo mooi.’ Ze staat op, groet vriendelijk ‘Dag mevrouw’, loopt weg. Ik kijk haar na. Bij de duinopgang lost haar gestalte op.
Stilteretraites op Terschelling hebben soms vreemde effecten.
13-9-2018
12 thoughts on “Bushalte”
Ik dacht eerst: een meeuw landt op haar schouder? Maar het was de stilteretraite! Dan is veel mogelijk. Ik denk dat ik ook maar eens zoiets ga doen 😉
Ik dacht eerst: een meeuw landt op haar schouder? Maar het was de stilteretraite! Dan is veel mogelijk. Ik denk dat ik ook maar eens zoiets ga doen 😉
Tuurlijk, in combinatie met een levendige fantasie kan alles, ten minste, veel meer dan je denkt 😉
Ik weet er alles van ?
Precies ?, jouw verhalen blinken uit in creatieve bizarre wendingen, heerlijk en zó inspirerend ?
Ah, lief. Dat had ik net nodig! Schrijven lukt even niet meer zo. Ik heb ook een pauze genomen van Facebook.
Herkenbaar, even afstand en facebook facebook laten en schrijven schrijven. Het begint vanzelf wel weer te borrelen op een dag. Komt goed!
Heerlijke fantast! Zo wordt een reisje Terschelling wel een heel bijzonder avontuur??
Nou en of ??
Prachtig. Ik hou ervan. En je schrijft het zo natuurlijk dat alles mogelijk is.
Precies ?
Dat wil ik ook…de rust in want jammer dat het weer drukker wordt. Prachtig beschreven en alsof ik erbij zat, Cora.
Dankjewel Ellie, wat leuk dat je naast me zat/zit ❤