Zijn fluwelig diepe stem vertelt me wat ik allemaal uit moet trekken.

Als ik lig, overhandigt hij me oordopjes, vraagt welke radiozender ik wil horen.

Begint: ‘Wat is uw…’

Ik onderbreek hem: ’22-5-53.’

Leeftijdgêne verdwijnt snel in de gezondheidszorg.

Tussen het gebonk en geratel door hum ik, langzaam ademend, mijn ogen gesloten, mee met CCR’s ‘I heard it through the grapevine.’

Als hij me bevrijdt, kijkt hij me doordringend aan: ‘Had u uw ogen dicht?’

Ja knik ik.

‘Echt waar?’

Weer knik ik.

‘Vindt u dit niet vervelend op zondag?’

Ik haal mijn schouders op.

Hij knipoogt: ‘Maar zo’n onderzoek op een mooie zondag?’

Pas als ik me weer aankleed, valt het kwartje, ik lach hardop.

Leeftijd bestaat vooral in je eigen hoofd.

6-6-2025