Tien jaar geleden blader ik door Facebook, stuit op een oproep voor een ‘schrijftiendaagse’ en meld me, nogal ongebruikelijk voor mij, in een opwelling aan.

Elke dag krijg ik een schrijfopdracht en elke dag denk ik: nah nee, dit is niks voor mij en ga wat anders doen.

Maar hoe wonderlijk: later op die dag glijdt er vanzelf een idee in me, borduurt mijn brein erop door en schrijf ik het toch maar op.

Als ik het overlees, vind ik het niks maar moet er tegelijk om lachen.

En plaats het toch.

 

Na die schrijftiendaagse heb ik tien teksten die ik eerst voor mezelf hou maar dan toch aan jongste laat lezen.

Tot mijn verrassing vindt hij ze geweldig.

Een paar weken later start Margreet Schouwenaar, die ook de schrijftiendaagse organiseerde, een project ‘365 dagen schrijven.’

Ik aarzel: dat kan ik vast niet en elke dag is veel te veel en ik wil niet elke dag iets moeten en waar haal je elke dag inspiratie vandaan dat lukt vast niet.

 

Dat gepieker duurt een dag en dan meld ik me aan.

Vanaf dag 2 krijg ik elke dag een schrijfopdracht en tot mijn eigen verbazing rolt er, net als bij de tiendaagse, altijd weer een tekst uit mij.

In die 364 dagen leer ik schrijven, maar vooral ook: proberen, durven, doen, grenzen loslaten, mijn fantasie de vrije loop laten.

En dat je overal, écht overal over kunt schrijven.

Ik plaats mijn teksten in de Facebookgroep ‘365 dagen schrijven’ en lees nieuwsgierig de teksten van de medeschrijvers.

Ik blijk met mijn 364 teksten een volhouder maar: er is iemand die vanaf dag één meedoet: Aaltje!

Een paar maanden later, nu tien jaar geleden, ontmoet ik haar bij een schrijfcursus van Margreet.

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik haar zie en meteen denk: ja natuurlijk!

Want Aaltje is wat ze schrijft.

En schildert en tekent en fluit en dicht.

Zo begonnen wij en vandaag, 20 mei, wordt Aaltje 90.

En schreef ik dit gedicht voor haar:

 

 

Voor Aaltje

 

Vijf woorden plukken wij van bladzijden en

smeden ze tot dappere gedichten, diep en

dromerig, hard en schrijnend, hilarisch of

warm en teder. Laat ons maar gaan en we

dichten het leven lichter en de wereld zachter

 

We stippen aan wat zwaar is leggen bloot wat

waar is maar onzegbaar oogt, wat luchtig of

vluchtig lijkt en altijd golft liefde rond de zinnen.

Laten we, als we elkaar weinig zien, in hart en ziel

toch samen zijn en hopen op ooit weer ergens

 

Diagnoses en praktische bezwaren vertragen

onze trein maar ik koester je in gedachten en

gedichten en fluister: laten we zacht zijn voor

elkander en kijken naar wat wél kan. Zo

blijven we dichter bij elkaar. En dichter

 

20-5-2025