De AIOS (arts in opleiding tot specialist), een vriendelijke jonge vrouw, stelt heldere vragen, luistert goed naar mijn antwoorden, noteert ze.

In de onderzoekskamer onderzoekt ze me zorgvuldig van top tot teen.

Kondigt aan dat ze de neuroloog erbij gaat halen.

 

We wachten.

Dan zwaait de deur open.

Een fiere gestalte, groot en breed, vult de deuropening.

Een gebruind gezicht, volle haardos, vorsende blik, stevige handdruk.

Hij doet haar onderzoek nog eens dunnetjes over, corrigeert haar op sommige onderdelen, streng en zakelijk.

Ze knikt, ze krimpt zichtbaar onder zijn woorden.

 

Na afloop van zijn onderzoek wijst hij ons zijn spreekkamer en loopt vast vooruit met haar.

Ik kleed me aan, fluister tegen zoon terwijl ik mijn schoenen aan doe: ‘Die man is echt veel te knap, Mc Dreamy eat your heart out.’

Zoon schiet in de lach.

 

Opgewekt stappen we Mc Dreamy’s spreekkamer in.

Hij troont in het midden achter zijn bureau, rug kaarsrecht, schouders breed, handen op tafel, wijdbeens.

Rechts van hem zit de AIOS, enigszins ineengedoken en zwijgend.

 

Vanaf zijn onneembare vesting kijkt hij me doordringend aan, wacht even, steekt dan van wal.

Hij heeft extra tijd uitgetrokken voor dit gesprek!

‘Om u gerust te stellen! Want ik lees dat u erg angstig bent voor een herhaling van uw slechte ervaringen in december!’

Hij spreekt in uitroeptekens.

Hoewel ‘erg angstig’ wat zwaar is geformuleerd, laat ik het zo, dat de medische misser van toen hier en nu wordt erkend, is tenslotte ook wat waard.

 

Uitgebreid bespreekt hij de recente onderzoeksuitslagen, zijn eigen bevindingen en de conclusies die hij daaruit trekt, regelmatig controlerend of we hem nog volgen en vragen hebben.

Na een half uur vraagt hij: ‘En, bent u gerust gesteld?’

Ik peins, wissel een blik met zoon.

Die zegt hardop wat ik denk: ‘Dus als wij u goed begrijpen was de toen niet onderkende acute verslechtering van de klachten en alle ellende die daar het gevolg van was, een eenmalige fout, een uitzondering?’

 

Hij zwijgt, speelt met zijn pen, zijn blik glijdt door de kamer.

Wij wachten rustig af, de AIOS bekijkt hem stilletjes van opzij.

Hij kijkt ons weer aan, wat afstandelijker.

Zegt dan voorzichtig: ‘Wat er gebeurde was niet te voorzien want een acute verslechtering zoals bij u, is atypisch bij dit ziektebeeld.’

Bijna ongemerkt haalt hij zijn schouders op: ‘Maar ja, het overkwam u wel.’

Eensgezind knikken wij: ‘Precies!’

Dat negeert hij.

Met nadruk vervolgt hij: ‘Toch acht ik, op grond van de laatste onderzoeken, uw huidige klachten niet urgent.’

Hij kijkt op zijn horloge en sluit af met de zin waarmee hij van zijn voetstuk valt: ‘Maar u snapt natuurlijk wel dat ik geen garanties geef.’

 

Dat zei Mc Dreamy nooit.

 

18-8-2025