There’s truth that lives and truth that dies                   

Leonard Cohen: Nevermind

 

–Ik kan lezen, nou ga ik jou voorlezen.

–Oma, het schoolkamp was zo gaaf, we hebben elke nacht gekeet.

–Kijk oma, de uitslag van mijn Citotoets, goed hè?

–Oma help je me, ik wil een sinterklaasgedicht maken voor papa en mama

–Ik kom een paar nachtjes bij jou hoor, ze doen weer zo moeilijk.

–Ik kan niet meer denken, was jij vroeger ook wel eens zo vreselijk verliefd?

–Oma, ze heeft een ander.

–Vrijdag is de diploma-uitreiking, dan ben je er toch wel?

–Ik ga solliciteren, waar moet ik op letten?

–Hoera, ik heb die wereldbaan, ik ben zo blij.

–Morgen kom ik bij je langs met haar, jij vindt haar vast ook heel lief.

–Wil je mijn getuige zijn?

–Nu ben je overgrootmoeder, is het geen schatje, lijkt hij op mij vroeger?

–Ben je gevallen, ik kom je helpen hoor.

–Niet bang zijn oma, ik blijf bij je.

 

Omadromen, geboren tegelijk met het kleinkind.

Ik realiseerde me pas dat ik deze dromen koesterde toen ze op een donderdagmiddag drie jaar later allemaal tegelijk de grond in werden geboord door de uitslag van een DNA-test.

Leonard Cohen zingt in Nevermind: ‘There’s truth that lives and truth that dies.’

Die dag stierf er een waarheid, waarvan ik niet eens wist dat ik er over droomde.

Een andere waarheid doemde op, de Dravetwaarheid: zijn lichaam zal groeien, zijn geest niet en altijd zal hij intensieve zorg nodig hebben.

Gelukkig wende die nieuwe waarheid gaandeweg, schrijnt alleen nog wel eens.

Ik vond mijn recept tegen treuren om dromen die nooit uit zullen komen: -hem niet vergelijken met andere kinderen en -naar hem kijken, aandachtig kijken:

Hoe hij zonder klagen bergen medicijnen verstouwt.

Hoe hij epileptische aanvallen verdraagt.

Hoe hij na elke aanval alsof er niets is gebeurd de draad weer oppakt, speelt, lacht, kusjes haalt.

Hoe hij onweerstaanbaar en besmettelijk blij zijn leven leeft. 

 

 

10-2-2016