tijd bouwde tiny houses in mij van

verzameld oud zeer gevonden op

plaatsen die al lang niet meer bestaan maar

af en toe nog opdoemen bij het zien van

argeloze voorbijgangers met een te

bekende blik of geur of stem

tot vorige week mijn brein het heft

in handen nam, versteende schaamte en

overjarige schuld hun schuilplaats uit

schopte hen met chirurgische

precisie los sneed uit mij en

gebood los op! waarna ik hen zonder

maren dumpte bij het grofste vuil

nu zie ik hun verbleekte slijtlijnen

oplichten in de zon en lijkt de wereld

onwennig wijd licht en leeg

ruimte lacht me toe

13-7-2025