Het gebeurde zelden, waarschijnlijk is de herinnering daarom onuitwisbaar. En dierbaar: Soms, als ik uit school kom, zwijgt mijn moeder. Zomaar, ineens. Breed zit ze in haar stoel, haar wenkbrauwen gefronst. Haar zwijgen absorbeert ...

Ik draag haar naam, mijn ogen kleuren haar blauw. Ze leeft al lang niet meer maar ik herinner me haar nog levendig. Onder andere hierom:   Al decennia, haar lijf krimpend, haar geest onverminderd ...

De helpers zijn vertrokken. De leegte echoot van muur tot muur, de stilte gonst in haar oren. Haar brein draait overuren, toont dag en nacht, in slow motion, de film ...

Voor Nancy   Nog een half uur. Nu niet meer kijken hoe laat het is. Koffie, misgrijpen, volle mok op de grond. Scherven, hoe cliché. Radio, zoeken, heel hard mee zingen ‘I need ...

Het was 1970, in Zeist volgde ik de interne opleiding psychiatrische verpleegkunde in wat toen nog het Christelijk Sanatorium voor Neurosen en Psychosen heette. Ik was intern: kost, inwoning en ...